در اوایل سلطنت فتح علیشاه یکی از علمای شیعه از اهل ساحل بحرین یعنی قسمت احساء به نام شیخ احمد زین الدین که مردی فصیح و فاضل بود ولی در تشیع خود را افراط و غلو می رفت٬پس از مقیم شدن در عتبات به نشر عقایدی در باب اصول دین پرداخت که با عقاید علمای سابق شیعه امامیه فرق داشت . به این معنی که او از اصول خمسه دین سه رکن توحید و نبوت و امامت را پذیرفت و عدل ومعاد را منکر شد و گفت که عدل هم مانند سایر صفات ثبوتیه خداست و علت ندارد که ان را باالختصاص رکنی از ارکان اصول دین قرار دهندو معاد جسمانی را هم به ان علت که بدن پس از مرگ نابود می شود منکر بود و می گفت از انسان ماده لطیفی به جا می ماند و در این صورت در قیامت رستاخیز جسم ممکن نیست.
در عوض شیخ احمد احسائی اعتقاد به رکن دیگری را که پیروان او رکن رابعه می خوانند لازم و از جمله اصول دین شمرد و ان عقیده به یک نفر وکیل یا نایب از میان شیعیان کامل بود که بین سایر شیعه وامام غایب واسطه ای باشد و شیخ احمد احسائی در این ایام خود را شیعه کامل می دانست. پیروان شیخ احمد احسائی را شیخیه می خواندند.
پس از شیخ احمد ریاست فرقه شیخیه یعنی شیعه کامل به یکی از شاگردان او که حاج سید احمد کاظمی رشتی بود رسید و سید تا سال ۱۲۵۹ فوت کرد از طرف شیخیه به این حیث شناخته می شد و شاگردان زیاد از مجلس درس او فایده بردند.
بعد از وفات حاج سید کاظم بین دو تن از شاگردان او در باب جانشینی استاد رقابت در گرفت و هر کدام این مقام را از ان خود می دانستند. یکی حاج محمد کریم خان قاجار ٬دیگری سید علی محمد شیرازی . سید علی محمد به جای عنوان شیعه کامل و رکن رابع خود را باب خواند و غرض او از اختیار این کلمه که از زمان غیبت کبری ٬وکلای امام زمان را به همان عنوان خوانده بود ان بود که او وسیله ارتباط یافتن با امام غایب و راه وصول به این فیض است. حاج محمد کریم همچنان به ریاست شیخیه اصحاب شیخ احمد و سید کاظم ماند. در صورتی که سید علی محمد به تدریج به تاسیس مذهبی تازه که بابیه خوانده می شد قیام نمود. ظهور ادعای سید علی محمد در سال ۱۲۶۰ بوده است٬درست هزار سال قمری پس از تاریخ غیبت امام دوازدهم که به عقیده شیعه در سال ۲۶۰ هجری اتفاق افتاد.
اندکی بعد از قیام ٬سید علی محمد پای ادعای را بالاتر گذاشته خود را همان امام غایب دانست که در طی هزار سال شیعیان انتظار ظهور او را داشتند و کتابی اورد به نام بیان که به زعم خود نسخ کننده قران می پنداشت.
دعوت سید علی محمد در بوشهر و شیراز و بعضی دیگر از نقاط ایران پیروانی پیدا کرد.از ان جمله منوچهر خان معتمد الدوله باب را به اصفهان خواند و او را تحت حمایت خود گرفت. اما پس از فوت معتمد الدوله در ۱۲۶۳ چون باب دعوت خود را در اصفهان از سرگرفت٬او را به امر محمد شاه از اصفهان به اذربایجان بردند ودر قلعه چهریق زندانی کردند ودر شعبان ۱۲۶۶ به فتوای علمای تبریز تیرباران کردند.
بابیه